Το βιογραφικό μου μπορεί να παρομοιαστεί με μια βαλίτσα: Έχει αλλάξει πολλές πόλεις, έχει κάνει μεγάλες αποστάσεις και έχει γεμίσει με γνώσεις και εμπειρίες.
Όλα ξεκίνησαν από την αλλαγή του μηχανογραφικού μου (που κανένας δεν ήξερε!) το οποίο με έστειλε στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Μόλις έμαθα ότι θα σπουδάσω Θέατρο ένιωσα η πιο τυχερή φοιτήτρια της Ελλάδας.
Αυτά τα τέσσερα υπέροχα χρόνια στη Πάτρα, εκτός από τη σχολή μου, ασχολήθηκα επαγγελματικά με τον χορό.
Εκεί ξεκίνησε ο συνδυασμός που αγάπησα τόσο και δεν σταμάτησα ποτέ: Παιδεία και Τέχνες.
Για εμένα πρόκειται για την καλύτερη ένωση, η οποία μπορεί να δώσει τα ιδανικότερα εκπαιδευτικά αποτελέσματα.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα ξεκίνησα την εργασία μου σε νηπιαγωγεία, ως θεατρολόγος, ενώ παράλληλα ασχολούμουν με 2η γλώσσα, σεμινάρια κ.α.
Οι μαθητές του νηπιαγωγείου μου έδειξαν πόσο θετική επίδραση μπορεί να έχει η θεατρική διδασκαλία σε αυτές τις ηλικίες. Σαν αποτέλεσμα, και επειδή προκειμένου να ασχοληθώ επαγγελματικά με κάποιο χώρο θέλω να το γνωρίζω εις βάθος, προχώρησα στο δεύτερο πτυχίο ως βοηθός βρεφονηπιοκόμου.
Παράλληλα, σταθερό μέλημα ήταν να βρω τις καλύτερες μεταπτυχιακές σπουδές σύμφωνα με την κουλτούρα μου. Όλα έδειχναν ότι θα είχε θεματολογία το “drama in education” αλλά η ζωή είχε άλλα σχέδια.
Ανέλαβα πρωινή δημιουργική ενασχόληση σε παιδί το οποίο έχρηζε ειδικής εκπαίδευσης.
Εκεί ανακάλυψα την επόμενη αγάπη της ζωής μου: την ειδική αγωγή.
Με αυτή τη θεματολογία προχώρησα στον πρώτο μεταπτυχιακό τίτλο από το πανεπιστήμιο UEL του Λονδίνου.
Παράλληλη στήριξη, κοινωνικά προγράμματα, τμήμα πρώιμης παρέμβασης και ό,τι άλλο μπορούσα να προσφέρω σαν βοήθεια στον κλάδο.
Η δημόσια εκπαίδευση με την ιδιότητα της αναπληρώτριας με βρήκε στο ιδιωτικό τομέα σαν διευθύντρια παιδικού σταθμού. Ως εκ τούτου το δίλημμα ήταν μεγάλο.
Η βαλίτσα όμως ήθελε να εξερευνήσει άλλες ηλικίες και περιπτώσεις παιδιών. Έτσι την αγκάλιασα και πήγαμε στα δημοτικά σχολεία της όμορφης Λέσβου.
Παρακολούθησα ετήσια σεμινάρια παράλληλης στήριξης, εκπαίδευσης εκπαιδευτών ενηλίκων, ενταξιακής συνείδησης, συνέδρια θεατρολογικά, εκπαιδευτικά, ημερίδες αλλά και ό,τι άλλο μπορούσε να τα πλαισιώσει ώστε να με βοηθήσει επαγγελματικά.
Οι ηλικίες των παιδιών ανέβηκαν όταν δούλεψα στο Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. Νταού Πεντέλης. Η εφηβεία και η νεαρή ενηλικίωση ήταν για εμένα μια καινούργια εμπειρία που την προσέγγισα με όποιον τρόπο μπορούσα. Και δεν το μετάνιωσα.
Κάποιες φορές η βαλίτσα είχε (και έχει ακόμα) μέσα κοστούμια για παραστάσεις. Υποκριτική για τους μικρούς μου φίλους. Ονειρεμένη ασχολία.
Τις χρονιές που θα ακολουθούσαν η βαλίτσα θα συνέχιζε να τρέμει μπροστά στα χιλιόμετρα: Χαλκίδα, Κόρινθο, Άγιο Στέφανο, Μαρκόπουλο, Μέγαρα κ.α.
Η βαλίτσα με οδήγησε στην εκπαίδευση ενηλίκων. Οι ομάδες τους μου έδωσαν μια διαφορετική προσέγγιση στο θέατρο. Μια διδασκαλία χωρίς όρια και χωρίς προσδοκώμενα αποτελέσματα. Οι ενήλικες πάντα αποτελούν ευχάριστη έκπληξη με το που μπορεί να φτάσει η διδασκαλία μέχρι και όταν με ξεπερνούν καλλιτεχνικά.
Στο μεταξύ τα άρθρα μου, που ουσιαστικά αποτελούσαν την οπτική μου για διάφορα θέματα του κλάδου, είχαν ήδη κάνει την εμφάνιση τους σε διάφορα sites και σελίδες.
Στην καραντίνα που μας σημάδεψε όλους δεν έχασα το κουράγιο μου, οργάνωσα μια σειρά από μικρά videos για να κρατήσω συντροφιά στους μικρούς μου μαθητές. Η απήχηση από τα παιδιά και τους γονείς ήταν συγκινητική. Τόσο που σχεδόν ξέχασα μεμιάς όλα τα δεκάωρα που μπορεί να χρειάστηκαν για να φτιάξω ένα 20λεπτο video.
Ωστόσο κάτι έλειπε στην εκπαίδευση μου, ένα όνειρο είχε μείνει ανεκπλήρωτο. Ορμώμενη από αυτήν την ανάγκη η βαλίτσα με πήγε στο μεταπτυχιακό “Θέατρο, Λογοτεχνία, Γλωσσολογία στην Εκπαίδευση” του ΕΚΠΑ.
Ένας κύκλος που με εφοδίασε γνώσεις και μια διαφορετική οπτική τόσο στο Θέατρο, όσο και στην Εκπαίδευση.
Η βαλίτσα συνεχίζει να αναταράσσεται… θέλει διδακτορική διατριβή, έκδοση βιβλίου, εκπόνηση παιδαγωγικών προγραμμάτων, εκφώνηση παιδικών παραμυθιών, συνέργειες και πολλά ακόμα.
Καλή μου βαλίτσα, τόσα χρόνια σε πάω όπου θες.
Για όσα έχουμε ταξιδέψει παρέα, θα σε ευχαριστώ για πάντα..
