https://www.musicity.gr/synenteukseis/korina-gkouma-interview
“Παρομοιάζει το βιογραφικό της με μια βαλίτσα γεμάτη εφόδια. Εκπαιδευτικός, θεατρολόγος, δασκάλα ειδικής αγωγής, η Κορίνα Γκούμα κυκλοφόρησε το βιβλίο της “Οι σκέψεις μου” με ήρωα τον Παύλο, ένα αγόρι που διαφέρει από τα υπόλοιπα. Μιλήσαμε μαζί της για τη σχέση της με τα παιδιά, την θεατρική αγωγή στα σχολεία και προσπαθήσαμε να προσδιορίσουμε τον όρο “διαφορετικός”. Τέλος, της ζητήσαμε να μας περιγράψει μια ιδανική μαθητική τάξη.”
Κορίνα μιλάμε με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου σου βιβλίου με τίτλο «Οι Σκέψεις μου». Πώς θα χαρακτήριζες αυτό το βιβλίο; Είναι παραμύθι; Εγχειρίδιο; Εικονογραφημένο μυθιστόρημα;
Έχω καταλήξει σε μια φράση σχετικά με τον χαρακτήρα του βιβλίου: Αν θέλεις ένα παραμύθι για να διαβάσεις στο παιδί να αποκοιμηθεί μην αγοράσεις αυτό το βιβλίο.
Δεν μπορώ να σου πω ότι ήθελα πάντα να γίνω συγγραφέας. Το βιβλίο αυτό δημιουργήθηκε από προσωπική παρατήρηση. Με πιο απλά λόγια, είδα ότι τα παιδιά έχουν πολλές απορίες, οι οποίες πρέπει να απαντηθούν με όμορφο τρόπο. Ως εκ τούτου πρόκειται για εκπαιδευτικό εγχειρίδιο, διότι στόχο έχει να προβληματίσει και να απαντήσει.
Ωστόσο έχει κάποια στοιχεία παραμυθιού: Έχει το στοιχείο της μαγείας (η Νεραϊδανονά), την παιδική γλυκιά ιστορία, το πλέξιμο των χαρακτήρων και το χαρούμενο τέλος. Όλα αυτά συνθέτουν την παραμυθένια πλευρά του.
Όσο για τις εικόνες, τις ερωτεύτηκα σαν μέσο επικοινωνίας με τους μικρούς μαθητές στο δεύτερο μεταπτυχιακό μου. Θυμάμαι συγκεκριμένα το μάθημα της Φιλαναγνωσίας που παρέδιδε η κ. Μαρία Δημάκη-Ζώρα και με πολύ όμορφο τρόπο μας έδειξε τις δυνατότητες της εικόνας και κυρίως πώς μπορεί το κάθε παιδί να αντλήσει από αυτήν ό,τι θέλει και κυρίως ό,τι χρειάζεται. Σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι έχω την τιμή η κυρία Μαρία Δημάκη-Ζώρα να προλογίζει το βιβλίο αυτό.
Κάπως έτσι προκύπτει ένα ιδιαίτερο πάντρεμα, παραμυθένιας ιστορίας, με εκπαιδευτικό χαρακτήρα που αποτυπώνεται σε εικονοβιβλίο και στόχο έχει να ενημερώσει τους μικρούς (και μεγάλους) μας φίλους για την διαφορετικότητα και την ενσυναίσθηση.
Ο ήρωας του βιβλίου είναι ο Παύλος, ένα παιδί διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Πώς ορίζεις τον όρο «διαφορετικός»;
Είναι μεγάλο κεφάλαιο αυτό που ρωτάς. Έχει πολλές προσεγγίσεις και για αυτήν τη συζήτηση θα επιλέξω την εκπαιδευτική, μιλώντας για την ειδική αγωγή:
Στο πρώτο μεταπτυχιακό που έκανα, με θεματολογία την ειδική εκπαίδευση, μάθαμε πώς να προσεγγίζουμε τον κάθε μαθητή εξατομικευμένα, ανάλογα δηλαδή με τις δυνατότητες, τις αρεσκείες και τις ανάγκες του.
Στην ειδική συγκεκριμένα όταν λέμε “διαφορετικότητα”, μιλάμε κυρίως για παιδιά και άτομα με κάποια ιατρικο-κεντρική γνωμάτευση.
Ωστόσο αυτό που έχω παρατηρήσει μέσα στα χρόνια είναι ότι κάθε μαθητής μου ήταν διαφορετικός και χρειαζόταν να δουλέψω προσωποκεντρικά μαζί του. Στη διδασκαλία λοιπόν, ο όρος “διαφορετικός” δεν είναι κάτι που χρήζει ταμπέλας. Όλοι μας οι μαθητές είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Και αν σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης προσαρμοστούμε στις αρχές της ειδικής αγωγής τα αποτελέσματα θα είναι εξαιρετικά.
Όλοι διαφορετικοί όλοι ίσοι.
Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση στην κοινωνία μας για την διαφορετικότητα. Εσύ είσαι εκπαιδευτικός αρκετά χρόνια. Βλέπεις να έχουν γίνει βήματα προς την πλήρη αποδοχή της όποιας διαφορετικότητας από τα παιδιά και τους γονείς;
Σίγουρα έχουν γίνει τεράστια βήματα προς την αποδοχή και την ενσυναίσθηση και συνεχίζουν να γίνονται. Έχουμε ανάπτυξη τόσο από τους επαγγελματίες, όσο και από την πολιτεία. Η Ελλάδα είναι στις χώρες που έχουν συμφωνήσει στην συμπερίληψη, η οποία προβλέπει όλα τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο της γειτονιάς τους, ανεξάρτητα από γνωματεύσεις, χωρίς το διαχωρισμό ειδικών και γενικών σχολείων. Όλες οι ενέργειες έχουν κατεύθυνση προς αυτόν το στόχο.
Ωστόσο έχουμε ακόμα δρόμο μέχρι το ιδεατό. Οι αλλαγές είναι κυρίως τυπικές και όχι ουσιαστικές. Ένα απλό παράδειγμα αυτής της αντίθεσης, είναι ότι από τη μία κάνουμε την ίδια ατελέσφορη συζήτηση για το πώς πρέπει να αναφερόμαστε για τα άτομα με αναπηρία και την ίδια στιγμή υπάρχει το κοινωνικό στίγμα, η κοινωνία δηλαδή δεν έχει αποδεχτεί στην ολότητά της τη διαφορετικότητα και το υπουργείο ακόμα εφαρμόζει το διαχωρισμό των μαθητών. Ακόμα και η παράλληλη στήριξη και τα τμήματα ένταξης συμβάλλουν στον διαχωρισμό αυτό.
Μια τέτοια ερώτηση είναι από μόνη της ολόκληρη συνέντευξη και καθώς υπάρχουν πολλά ενδιάμεσα στάδια να συζητηθούν θα την αφήσω εδώ.
Για να σε γνωρίσουμε καλύτερα… είσαι θεατρολόγος, βρεφονηπιοκόμος και ασχολείσαι με την παράλληλη στήριξη. Σε όλη την πορεία σου βασικό ρόλο παίζουν τα παιδιά. Ποια είναι η σχέση σου με τα παιδιά;
Η σχέση μου με τα παιδιά συνοψίζεται ως εξής: Εκεί που η μέρα μου είναι αβέβαιη και έχω έρθει σε ρήξη με τον ενήλικο κόσμο, τη στιγμή που ξεκινάει η ώρα της διδασκαλίας και μένω με τους μαθητές, μαγικά όλα διαγράφονται!
Ο πρώτος μου στόχος μόλις ξεκινάει η διδασκαλία είναι να αφαιρέσω από το μυαλουδάκι τους ό,τι τα απασχολεί για να μπορέσουν να μπούν στη διδασκαλία με όλο τους το είναι. Ενόσω το προσπαθώ για τα παιδιά, μοιραία μπαίνω κι εγώ στη διαδικασία. Ξεκινάμε το παιχνίδι και πάμε σε άλλους κόσμους και κάπως έτσι βιώνω τη δική μου λυτρωτική ψυχοθεραπεία. Έξω από την αίθουσα μπορεί να γίνεται χαμός, μέσα όμως έχουμε το δικό μας απάνεμο και ανέμελα χανόμαστε στους δρόμους της διδασκαλίας.
Δεν μπορώ να μιλήσω για το πώς αισθάνονται τα παιδιά, γιατί ποτέ δεν θα ξέρουμε. Θα σου πω όμως πως πάντα προσπαθώ να σπάσω όποιο τοίχος μπορεί να έχουν και να προσαρμόσω τη διδασκαλία μου σε ό,τι χρειάζονται. Δεν είναι μόνο διαδικασία μεταλαμπάδευσης γνώσης, αλλά και προσπάθεια να αφουγκραστώ τις ανάγκες τους.
Επίσης ιδιαίτερος είναι ο τρόπος που μου απευθύνονται τα παιδιά: Συνήθως με φωνάζουν “χαρά μου”, “αγάπη μου”, “ψυχή μου” -έχει πολύ πλάκα! Ενδεχομένως να ακούγεται περίεργο, αλλά είναι ό,τι ακούν από εμένα. Όπως ξέρουμε, τα παιδιά μιμούνται συμπεριφορές.
Τα παιδιά είναι οι πιο δύσκολοι συνομιλητές και το πιο δύσκολο ακροατήριο. Εσύ πώς επικοινωνείς μαζί τους, τόσο μέσα από τη διδασκαλία, όσο και μέσα από το βιβλίο σου;
Αρχικά δεν μπορώ να συμφωνήσω στην παραδοχή ότι είναι οι πιο δύσκολοι συνομιλητές. Κάθε άλλο παρά δύσκολα είναι στην επικοινωνία! Προσωπικά με δυσκολεύουν πολύ περισσότερο οι ενήλικες. Τα παιδιά είναι ανοιχτά βιβλία και γεμάτα δίψα για να επικοινωνήσουν και να εκφραστούν. Είναι έτοιμα να δεχθούν οποιοδήποτε ερέθισμα και να το αναλύσουν με τη μορφή που το έχουν περισσότερο ανάγκη. Το θέμα είναι πόσο διατεθειμένοι είμαστε να ακούσουμε.
Όπως σου είπα και παραπάνω θεωρώ κάθε παιδί διαφορετικό, επομένως μαθαίνει και με διαφορετικό τρόπο. Με αυτή την παραδοχή, επιλέγω διάφορα κανάλια επικοινωνίας με τους μαθητές μου για να μπορέσουν να διαλέξουν ποιό είναι περισσότερο συμβατό για το κάθε ένα.
Στη διδασκαλία μου τις πρώτες μέρες, ίσως και παραπάνω, παίρνω χρόνο. Ξεχνάω την διδακτέα ύλη και αφιερώνομαι στο να γνωρίσω σε βάθος τους μαθητές μου και να προσαρμόσω το μάθημα ολόκληρης της σχολικής χρονιάς. Μια διδασκαλία κομμένη και ραμμένη να “ντύσει” άψογα κάθε μαθητή.
Όσο για το βιβλίο μου, ο βασικός λόγος που επέλεξα να είναι εικονοβιβλίο (δηλαδή το κείμενο να χρειάζεται απαραίτητα την εικόνα) είναι η επικοινωνία. Για όλους μας, πολλώ δε μάλλον για τα παιδιά, η εικόνα είναι ένας ισχυρός πομπός και έχει την δυνατότητα να προσαρμόζεται στον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά.
Οι ερωτήσεις των παιδιών, που κατά καιρούς έχουν γίνει στην τάξη, αποτελούν αφορμή για τις σκέψεις του ήρωα μας και κάπως έτσι καταλήγουμε σε ένα κείμενο γεμάτο απαντήσει,ς που διευκολύνουν απόλυτα την προσδοκώμενη επικοινωνία.
Βέβαια τα παιδιά δεν είναι μόνα τους συνήθως, έχουν και γονείς. Ποια είναι η σχέση σου με τους γονείς. Ακούω συχνά εκπαιδευτικούς να λένε πόσο ταλαιπωρούνται από τη συνεργασία με τους γονείς.
Δεν θα κρυφτώ, το πιο απαιτητικό κομμάτι της δουλειάς μας είναι η επαφή/επικοινωνία με τους γονείς. Δυστυχώς παρατηρείται μια ολοένα αυξανόμενη τάση, γονείς να βλέπουν επιφυλακτικά και κάποιες φορές ακόμα και επιθετικά τους εκπαιδευτικούς.
Δεν είναι πάντα άδικη η στάση των γονέων -σε κάθε επαγγελματική κατηγορία υπάρχουν καλοί και κακοί επαγγελματίες. Αφενός όμως δεν πρέπει να χρεώνονται όλοι τον κακό επαγγελματισμό λίγων, αφετέρου από προσωπική μου εμπειρία μπορώ να πω ότι οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί, αγαπούν πολύ τη δουλειά τους και έχουν αδυναμία στους μαθητές τους. Αναλογιστείτε μόνο πόσες ώρες της ημέρας περνούν με τα παιδιά σας στην αίθουσα διδασκαλίας, με προσωπική φροντίδα και ευαισθησία, σε θέματα δε που -λόγω ηλικίας των μαθητών της πρωτοβάθμιας- δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη διδακτέα ύλη.
Έχω συνειδητοποιήσει, ότι συγκεκριμένα στην ειδική αγωγή -αλλά φυσικά όχι μόνο- εάν δεν υπάρχει υγιής και συχνή επικοινωνία και συνεργασία με τους γονείς, τα εκπαιδευτικά αποτελέσματα καθυστερούν και σε κάποιες περιπτώσεις δεν ολοκληρώνονται. Για αυτό το λόγο σε κάθε γονέα επιμένω και προσπαθώ για δημιουργική σχέση.
Όμως προσωπικά δεν έχω δυσκολευτεί. Όπως αγκαλιάζω την εκάστοτε οικογένεια, με αγκαλιάζει και εκείνη. Ίσως γιατί ποτέ δεν ξεχνάω ότι είναι άνθρωποι, δέχομαι τα λάθη τους και αναγνωρίζω τις δυσκολίες και τους φόβους τους.
Ένας γονιός που έχει ένα διαφορετικό παιδί, πώς το αποδέχεται; Μπορείς να μου δώσεις δύο αντίθετα παραδείγματα; Δηλαδή έναν γονιό που αποδέχεται και στηρίζει απόλυτα το παιδί του και έναν γονιό που είναι σε στάδιο άρνησης.
Υπάρχει μέτρο αποδοχής και στήριξης ενός παιδιού;
Πώς μπορείς να πεις ότι ένας γονέας στηρίζει ή όχι το παιδί του;
Και στο τέλος, πώς μπορούμε να ξέρουμε ότι επειδή στηρίζει το παιδί του έχει αποδεχτεί και την αναπηρία του;
Δεν υπάρχει γονέας πού να έχει αποδεχτεί εύκολα μία σκληρή διάγνωση. Επίσης οι διαγνώσεις δεν έρχονται όλες στις ίδιες ηλικίες. Κάποιοι γονείς δηλαδή γνωρίζουν εξαρχής ότι το παιδί τους αντιμετωπίζει δυσκολίες, ενώ άλλοι το βρίσκουν στην πορεία.
Επιπλέον, η αναπηρία δεν έχει το ίδιο πρόσωπο σε όλες τις εκφάνσεις της. Θέλω να πω, διαφορετικές δυσκολίες βιώνει ένας γονέας που το παιδί του έχει κινητικά, ψυχιατρικά ή νοητικά προβλήματα. Εδώ εντοπίζεται και το σφάλμα της κοινωνίας, που αναγνωρίζει κυρίως μόνο την κινητική αναπηρία επειδή είναι εμφανής.
Έχω δει γονείς να είναι πάντα ιδιαίτερα ευχάριστοι και ευδιάθετοι, χωρίς να σημαίνει πως δεν αντιμετωπίζουν βουβές ψυχολογικές δυσκολίες, αλλά και γονείς σκυθρωπούς που δυσκολεύονται να αποδεχτούν την αναπηρία.
Στο κομμάτι διαχείρισης μιας αναπηρίας, υπάρχουν ζευγάρια που εγκαίρως αντιλήφθηκαν τη διαφορετικότητα του παιδιού τους και την αντιμετώπισαν με όλους τους δυνατούς τρόπους, τόσο ιατρικά όσο και κοινωνικά.
Όμως σαν επαγγελματίας θα με δυσκολεύει πάντα ο γονέας που είναι σε άρνηση. Έχω βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να ενημερώσω γονέα ότι το παιδί του χρήζει εξέτασης και ήταν ό,τι πιο δύσκολο έχω κάνει στη καριέρα μου. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, μέχρι που κατάλαβα ότι οι γονείς δεν θα το λάμβαναν υπόψιν τους. Το αποτέλεσμα ήταν όλη τη σχολική χρονιά να προσπαθώ μόνη μου εις μάτην. Το παιδί δεν έλαβε πρώιμη παρέμβαση κάτι που θα του στοιχίσει στην ανάπτυξη του και στο μέλλον του.
Προτιμώ λοιπόν να έχω δύσκολες συνεργασίες, απαιτητικές ακόμα και προβληματικές, αρκεί ο γονέας να έχει αποδεχτεί την αναπηρία, ώστε ο δρόμος της παρέμβασης να είναι ανοιχτός. Δυστυχώς η κοινωνία στο σύνολο της δεν είναι ενταξιακή με αποτέλεσμα αρκετοί γονείς να εθελοτυφλούν.
Το θεατρικό παιχνίδι πιστεύεις ότι είναι παρεξηγημένο ως εκπαιδευτικό μέσο; Συχνά υποβαθμίζεται το θέατρο στην εκπαίδευση. Εσύ έχεις βιώσει κάτι τέτοιο;
Αρχικά να διευκρινίσω ότι σαν “θεατρικό παιχνίδι” ορίζουμε μια τεχνική από τις πολλές της μεγαλύτερης ομπρέλας του Εκπαιδευτικού Δράματος.
Θα παραθέσω το εξής βίωμα: Στην αρχή της σχολικής χρονιάς με συνάντησαν κάποιοι γονείς, προβληματισμένοι γιατί δεν μπορούσαν να καταλάβουν το λόγο που τα παιδιά τους έπρεπε να προετοιμαστούν για το μάθημα της θεατρικής αγωγής.
Θεωρούσαν πως στο μάθημα γίνεται απλά μόνο παιχνίδι, οπότε τί προετοιμασία να κάνει το παιδί;
Δυστυχώς το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής είναι παρεξηγημένο από όλες τις πλευρές. Τόσο από τους γονείς και τους μαθητές όσο και από τις υπόλοιπες ειδικότητες. Χαρακτηριστική ατάκα που ακούω σχεδόν κάθε χρόνο: “Τι ωραία που φέτος μας φέρανε θεατρολόγο, θα αναλάβει τις γιορτές!”
Το Εκπαιδευτικό Δράμα δεν είναι ούτε σκέτο παιχνίδι ούτε μόνο θεατρική παράσταση. Ναι, μπορούμε να παίξουμε παιχνίδια και ναι, αν έχουμε χρόνο μπορούμε να βάλουμε στόχο μία θεατρική παράσταση, αλλά αυτό δεν είναι αυτοσκοπός του μαθήματος.
Βλέπω το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής τρισυπόστατο.
Αρχικά θέλω να δείξω τη θεωρία, την ιστορία του θεάτρου και τις θεατρικές τεχνικές στους μαθητές μου.
Επόμενος στόχος είναι η ομάδα και η επικοινωνία της.
Τελευταίος στόχος είναι κάθε μαθητής ξεχωριστά και η βελτίωση του σε όλες τις εκφάνσεις του ως άνθρωπος.
Και μέσα από αυτούς τους τρεις στόχους, πολλές φορές χρησιμοποιώ τη θεατρική αγωγή, ως μέσο εκμάθησης της διδακτικής ύλης στην εκάστοτε τάξη. Όπως καταλαβαίνεις τα διδακτικά αντικείμενα είναι πολλά και οι ώρες του Εκπαιδευτικού Δράματος στην εκπαίδευση, ελάχιστες.
Να επιστρέψουμε στο βιβλίο σου. Πώς εμπνεύστηκες αυτόν τον ήρωα, τον Παύλο;
Μία μορφή της ειδικής αγωγής είναι και η παράλληλη στήριξη.
Τα τελευταία χρόνια σχεδόν σε κάθε τάξη έχουμε ένα παιδί που συνοδεύεται από δάσκαλο παράλληλης στήριξης -μπορεί να έχει οποιαδήποτε διάγνωση και μία από αυτές είναι αυτισμός.
Ειδικά στις μικρότερες τάξεις τα παιδιά γεμίζουν απορίες. Συνήθως επειδή έχουν συνδυάσει το παιδί με τον δάσκαλο Ειδικής ξεκινούν τις ερωτήσεις: “Γιατί αυτό το παιδί έχει δική του δασκάλα;”, “Γιατί φέρεται έτσι;”, “Μα γιατί δεν με ακούει;” και πολλές ακόμα.
Κατάλαβα πως όλα αυτά έπρεπε να απαντηθούν και θεώρησα πιο όμορφη και σωστή φιγούρα ένα παιδί που έχει αυτισμό. Έτσι γεννήθηκε ο Παύλος! Για να απαντήσει μέσα από τις σκέψεις του.
Όταν έγραφες το βιβλίο είχες κάποιο παιδί στο μυαλό σου; Περιγράφεις χαρακτηριστικά που έχεις έρθει σε επαφή μαζί τους;
Από τα χρόνια εμπειρίας στη γενική και ειδική αγωγή, τα περιστατικά που έχω είναι πλέον αμέτρητα, το ίδιο και τα παιδιά. Επομένως συνέθεσα πρόσωπα από διάφορες γνωριμίες μου.
Για παράδειγμα το χαρακτηριστικό που έχει ο Παύλος στο βιβλίο και επαναλαμβάνει τα γενέθλια, είναι κάτι που είχα δει σε δικό μου μαθητή. Επίσης έχω δει τον τρόπο που λειτουργεί η σκηνή με τα υφάσματα, όπου το παιδί μπαίνει μέσα και ηρεμεί.
Το “Φάσμα του Αυτισμού” περιλαμβάνει αρκετά χαρακτηριστικά, διαφορετικά σε κάθε παιδί. Κάποια από αυτά είναι κοινά στη συντριπτική πλειοψηφία των περιστατικών και επέλεξα να τα συμπεριλάβω ώστε να αποτελέσουν το έναυσμα της συζήτησης πάνω στη διαφορετικότητα και τον αυτισμό.
Τα παιδιά γενικής με τις απορίες, ερωτήσεις και αντιδράσεις τους συνέθεσαν τον καμβά για τις εικόνες και το περιβάλλον δράσης του Παύλου.
Τι feedback έχεις για το βιβλίο σου, τόσο από γονείς, όσο και από παιδιά;
Είναι εντελώς διαφορετικό να διαβάζεις αυτό το βιβλίο και να είσαι ενήλικας. Οι ενήλικες δεν προσέχουν τόσο πολύ την εικόνα, τουλάχιστον όχι όπως θα την παρατηρήσει ένα παιδί.
Από τους ενήλικες λοιπόν έχω πάρει πολύ θετικό feedback ίσως με μια ιδέα μελαγχολίας και ενοχής, μιας και όλοι είμαστε ένα κομμάτι αυτή της κοινωνίας που ακόμα προσπαθεί να γίνει autism friendly.
Τα παιδιά από την άλλη, απλά αποδέχονται και προχωρούν. Ανακαλύπτουν λεπτομέρειες της εικόνας και ενθουσιάζονται με διαφορετικά πράγματα, ανάλογα την ηλικία τους. Η εικόνα έχει τη μοναδική δύναμη να μεταφράζεται υποκειμενικά, περισσότερο από τον λόγο. Έτσι κάθε ηλικία λαμβάνει σύμφωνα με αυτό που χρειάζεται περισσότερο. Σε άλλο παιδί άρεσε η Νεράϊδονονά, σε άλλο η πεταλούδα. Ένα παιδί όταν το διάβασε είπε πως “έχει κι εκείνο έναν Παύλο στην τάξη!”. Άλλο παιδί με ρώτησε γιατί ο Παύλος δεν πάει σε ειδικό σχολείο και όταν το συζητήσαμε μου απάντησε πως “αυτό που τον ταράζει είναι το περιβάλλον, και εμείς μπορούμε να το φτιάξουμε έτσι ώστε να τον ηρεμεί”.
Κάθε νέα ανάγνωση που κάνω σε παιδιά μου δίνει μία διαφορετική οπτική στο παραμύθι που έγραψα. Δεν θα μπορούσα να είμαι περισσότερο χαρούμενη!
Πώς θα περιέγραφες τον ιδανικό αναγνώστη του βιβλίου σου, όποια ηλικία κι αν έχει.
Το μόνο που θα κάνει έναν αναγνώστη ιδανικό είναι να νοιάζεται.
Το βιβλίο έχει ερεθίσματα που μπορούν να ξυπνήσουν νέες απορίες και στόχος του είναι να γεννήσει συζητήσεις και προβληματισμός. Δεν είναι ένα απλό παραμύθι που θα το διαβάσεις, θα περάσει όμορφα ο χρόνος σου και θα το αφήσεις στη βιβλιοθήκη να περιμένει μέχρι την επόμενη ανάγνωση. Είναι ένα βιβλίο που θέλει να γεμίσει όλο το ράφι με νέα βιβλία και ερεθίσματα για την ενσυναίσθηση και την κοινωνική αφύπνιση.
Ιδανικός λοιπόν είναι ο αναγνώστης που είναι έτοιμος να δεχτεί και να ενδιαφερθεί για την διαφορετικότητα.
Θα ήθελα να μου πεις κάποια χαρακτηριστικά του χαρακτήρα σου που δεν τα είχες και τα απέκτησες μέσα από την ενασχόλησή σου με τα παιδιά;
Δεν ήξερα πόσο υπομονετική μπορώ να γίνω, μέχρι που ασχολήθηκα με την εκπαίδευση και συγκεκριμένα με την ειδική.
Δεν τα καταφέρνω εξίσου καλά με τους ενήλικες ακόμα… 😛
Επιπλέον δεν ήξερα πόσο γλυκιά συμπεριφορά μπορώ να βγάλω! Επειδή έχω χιούμορ που βασίζεται στο πείραγμα και στη δυναμική επικοινωνία δεν ήξερα ότι σαν εκπαιδευτικός θα ήμουν τόσο γλυκομίλητη και φροντιστική. Δε νοιάζομαι μόνο για τα μαθήματα αλλά προσπαθώ να ασχολούμαι από το πώς φοράνε το μπουφάν ή αν έχουν καθαρίσει τη μύτη τους μέχρι τί τους προβληματίζει και τί έχουν μέσα στις ψυχούλες τους.
Χαρακτηριστικά θυμάμαι μία μαθήτρια να πίνει νερό, εγώ να την φροντίζω και να με ρωτάει με ειλικρινή απορία: είσαι μαμά ή κάτι τέτοιο..;
Κλείνοντας δώσε μας την εικόνα μιας ιδανικής μαθητικής τάξης. Πώς την ονειρεύεσαι;
Θα ήθελα κτιριακές ευελιξίες σε Μοντεσοριανά πρότυπα, όπως για παράδειγμα αίθουσες που να δίνουν δυνατότητα ανεξαρτησίας όλων των μαθητών. Αίθουσες όμορφες και καλλιτεχνικά ανεπτυγμένες ώστε να δημιουργούν ιδανική ατμόσφαιρα και να εξαίρουν τη φαντασία καθώς επίσης αίθουσες κατάλληλα φτιαγμένες για το εκάστοτε μάθημα. Για το τέλος αφήνω το αυτονόητο που είναι κτίρια προσβάσιμα σε όλ@.
Αυτό όμως που πάντα ονειρεύομαι είναι μία τάξη με λίγους μαθητές και αρκετούς δασκάλους. Πιστεύω στο σχολείο για όλους, δηλαδή γενική και ειδική εκπαίδευση μαζί. Πιστεύω επίσης στις συνδιδασκαλίες με στόχο την ένταξη. Να μπορούν δηλαδή μαθητές με διάγνωση να είναι στην ίδια αίθουσα με μαθητές νευροτυπικούς, μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες, μαθητές με διαφορετική γλώσσα και να μπορούν να διδαχθούν όλοι μαζί από τις διαφορετικές ειδικότητες εκπαιδευτικών. Να τονίσω ότι οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να είναι ενταξιακές προσωπικότητες και να μην βασίζουν τη διδασκαλία τους στον διαχωρισμό.
Και αν όλα αυτά που προανέφερα αποτελούν σενάριο επιστημονικής φαντασίας που ποτέ δεν θα δω στην επαγγελματική μου πορεία, αφήνω την ελπίδα μου στους Παύλους και τους ιδανικούς αναγνώστες αυτού του κόσμου.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 30/10/2023 στο Musicity.
