https://www.psychology.gr/mitrotita/7823-thelo-na-sta-po-kai-thelo-na-me-rotiseis.html
Αυτό ένιωσα πάρα πολύ όταν βίωνα την απώλεια. Έχουμε επηρεαστεί από τις χολυγουντιανές αμερικάνικες ταινίες και ίσως λίγο από την τοξική θετικότητα και νομίζουμε ότι όλα θα πάνε καλά.
Νομίζουμε ότι αφού πήγε καλά στη μητέρα μας θα πάει και σε μας. Όλα ένα ιδανικό όνειρο. Θα βρεις τον τέλειο σύντροφο, θα ζήσετε στο τεράστιο λευκό σπίτι και εύκολα – αμέσως θα έρθουν τα μωρά σας.
Και μπορεί να μη σε ένοιαζε η τελειότητα σε κάθε άλλη πτυχή της ζωής σου (παραμυθένιος γάμος, υπέρλαμπρα πάρτι, ταξίδια, πλούτη και άνεση) αλλά στο θέμα παιδί δεν δέχεσαι να μην είναι όλα αψεγάδιαστα και τέλεια… Κανένας άλλωστε δεν σε έχει προετοιμάσει για το αντίθετο.
Ναι σίγουρα έχεις ακούσει για την τεχνητή γονιμοποίηση και σιγά-σιγά έχει ανοίξει ο διάλογος της προληπτικής ιατρικής σε σχέση με τη γονιμότητα. Στο πίσω μέρος του μυαλού σου μπορεί αυτό να το έχεις και σαν πιθανότητα γιατί έχει ακουστεί λίγο περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Όμως μέχρι εκεί.
Ξέρεις, για μια γυναίκα που μέχρι τα early 30’s δεν έχει ανησυχήσει για κάτι, η παραμικρή “ανωμαλία” λογίζεται σαν ήττα και ανικανότητα.
Οι μανάδες δεν μας είχαν ενημερώσει επαρκώς είτε γιατί δεν πέρασαν κάτι αντίστοιχο, είτε γιατί το πέρασαν και δεν το κατάλαβαν (άλλα ιατρικά όρια τότε), είτε γιατί δεν τους φαίνεται άξιο αναφοράς.
Για παράδειγμα σχεδόν κάνεις δεν μιλάει για αυτό που περνάνε τα ζευγάρια και κυρίως οι γυναίκες όταν δεν έρχεται εύκολα μία εγκυμοσύνη. Τα περισσότερα ζευγάρια ξεκινούν με χαρά την προσπάθεια και περιμένουν πως τους επόμενους 1-2 μήνες θα νιώσει μια ζάλη η σύντροφος, ίσως λιποθυμήσει στα χέρια κάποιου, θα κάνει μισό εμετό και έτοιμη για τοκετό!
Τα ζευγάρια δεν έχουν ενημερωθεί ότι αυτό μπορεί να πάρει πολλούς μήνες, ίσως και χρόνια ή τουλάχιστον δεν γνωρίζουν ότι ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ φυσιολογικό.
Γυναίκες που βλέπουν μήνα με το μήνα να ξανάρχεται η περίοδος και να μπαίνουν σε έναν αέναο κύκλο:
- Είναι σημάδι εγκυμοσύνης ή κύησης;
- Είναι πόνος εγκυμοσύνης ή κύησης;
- Είναι κολπικά υγρά εγκυμοσύνης ή κύησης;
Και όταν έρχεται περίοδος κάθε μήνα να περνούν μια βαθιά απογοήτευση και φόβο. Φόβος ότι μπορεί να μην καταφέρουν να γίνουν μητέρες. Φόβος ότι ο σύντροφος μπορεί να κουραστεί ή να χαλάσει η σχέση τους.
Επιμένω να μιλάω για τη γυναίκα επειδή ναι μεν στην ανατροφή ενός παιδιού οι γονείς παίζουν εξίσου σημαντικό ρόλο, ωστόσο στην κύηση το εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό ευθύνης το κουβαλάει η γυναίκα. Εκείνη γίνεται το σπίτι του εμβρύου για 9 μήνες. Εκείνη έχει τις σωματικές επιπτώσεις. Από αυτό καταλαβαίνετε ότι η επιτυχία και κυρίως βέβαια η απουσία κύησης κάθε μήνα είναι έντονη για εκείνη. Με το σύντροφο ανεβαίνουν τον ίδιο συναισθηματικό Γολγοθά αλλά όχι τον σωματικό.
Η ανάλυση του θέματος της προσμονής μιας εγκυμοσύνης είναι από μόνη της ένα κομμάτι που θα ήθελα να αναλύσω αλλά θα το κάνω κάποια άλλη στιγμή.
Ο Οκτώβρης είναι ο μήνας ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης για την περιγεννητική απώλεια, ένα συχνό φαινόμενο που αφορά σε αποβολή, ενδομήτριο θάνατο, νεογνικό θάνατο, βαριά προωρότητα, θνησιγένεια, διακοπή κύησης, υπογονιμότητα, παλίνδρομη κύηση, έκτοπη κύηση, κ.α.
Θέλω λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας μία προσωπική εμπειρία. Γνωρίζω ότι πέρασε ημέρα του Οκτωβρίου που είναι αφιερωμένη στην περιγεννητική απώλεια δηλαδή, 15/10 αλλά όλες αυτές τις μέρες δυσκολευόμουν να γράψω αυτό το άρθρο.
Ομολογώ ότι μετά το σοκ της δικής μου παλίνδρομης κύησης, έδωσα όρκο πρώτα στον εαυτό μου και μετά στο θεσμό της μητρότητας, πως θα μιλάω για να ελαφραίνω όσο μπορώ όλες τις γυναίκες εκεί έξω που προσπαθούν και αγκομαχάει η ψυχή τους κάθε μήνα σε κάθε πόνο ή σημάδι αίματος.
Θα σου πω λοιπόν την ιστορία μου και σου δίνω το ελεύθερο να μου κάνεις όσες ερωτήσεις θέλεις…
Γνώρισα τον σύντροφο μου στα 30 μου. Λίγο αφότου είχε μπει στο μυαλό μου η ιδέα της κατάψυξης ωαρίων.
Όλα μεταξύ μας κύλησαν τόσο αβίαστα, παρά το -κατά γενική ομολογία- ταχύτατο love story μας και αφού η ιδέα της υποβοηθούμενης εγκυμοσύνης εξαφανίστηκε γρήγορα από το πλάνο, αναπόφευκτα ήρθε η πρώτη απόπειρα σύλληψης…
Απόλυτη επιτυχία! Γεμάτη κλάμματα συγκίνησης πήρα κρυφά τα αποτελέσματα της πρώτης χωριακής και σκάρωσα ολόκληρο concept για να του το ανακοινώσω.
Στην πρώτη μας επίσκεψη στον γιατρό μας έλειπε μόνο ένα α καπέλα γκρουπ να τραγουδάει εμβατήρια επιτυχίας!! Τέτοια τρέλα και ασυγκράτητος ενθουσιασμός!
Η πρώτη εξέταση έδειξε τον σάκο μας, ο γιατρός γεμάτος άνεση μας απευθύνθηκε πως “είσαστε φάουλ έγκυος” και γενικά αρχίσαμε να ετοιμάζουμε το παιδικό δωμάτιο ενώ παράλληλα σκεφτόμασταν τις ταιριαστές ανακοινώσεις-έκπληξη σε γονείς και αδέρφια. Τι ζωγραφισμένες κοιλιές, τι κρυμμένες κάμερες, τι τραγούδια. Το κάθε μέλος της οικογένειας μας είχε το δικό του ξεχωριστό τρόπο στην ανακοίνωση της εγκυμοσύνης .
Έτσι στον επόμενο υπέρηχο είχαμε και άλλους να περιμένουν τα νέα και την εξέλιξη.
Η δεύτερη επίσκεψη στο γιατρό είχε την ίδια παρορμητική ενέργεια, έκλεισε μάλιστα με την ατάκα του-σταθμός “μην ξεχαστείς μωρή, έλα την επόμενη εβδομάδα να ακούσουμε καρδιά”. Δεν με προβλημάτισε καθόλου. Δεν ένιωθα ότι έπρεπε κάτι να με σκοτεινιάζει.
Ήταν η τελευταία φορά που έφυγα χαμογελαστή από το ιατρείο του..
Δεν κατηγορώ κανέναν γιατρό -δεν έχει καμία υποχρέωση να κάνει και ψυχολογική υποστήριξη.
Αν και τώρα που το σκέφτομαι “a heads up would be nice, guys” που θα λεγε και ο Ross!!!
Θέλω να πω, βλέπεις ένα ζευγάρι που στο άκουσμα και μόνο εγκυμοσύνη και έμβρυο τα μάτια τους κάνουνε πάνες!
Βλέπεις δυο ανθρώπους να είναι τόσο ενθουσιασμένοι με το ενδεχόμενο ενός παιδιού που ήδη κοιτάνε για σχολείο.
Δεν σου πάει το μυαλό ότι δεν έχουν ιδέα πώς προχωράει μια εγκυμοσύνη;
Δεν σκέφτεσαι να τους κρατήσεις λίγο τη φόρα και να τους πεις “Παιδιά, κάνετε λίγο υπομονή γιατί ο δρόμος είναι μακρύς”; Κάτι τέλος πάντων να τους δώσεις ένα στίγμα πως “ακόμα είναι νωρίς”!
Ξαπλωμένη στο κρεββάτι, δίπλα από την οθόνη του υπερήχου.
Ο σύντροφος μου κρατάει το κινητό για να καταγράψει τον χτύπο της καρδούλας.
Μικρή παύση στο σκοτεινό δωμάτιο που μέχρι εκείνη την ώρα ήταν το πιο ζεστό μέρος του κόσμου για εμάς!
Σε δευτερόλεπτα πάγωσε όπως η θάλασσα στον πρώτο παγετώνα της Γης πριν κάποια εκατομμύρια χρόνια.
Στην ατάκα του γιατρού “δεν υπάρχει καρδούλα” έπαψα να νιώθω κάτω από τη μέση. Δεν θα με πιστέψεις αλλά ορκίζομαι πως ένα μεγάλο στρώμα με πλάκωσε, μου έκοψε την ανάσα και άρχισε να με πιέζει προς τα κάτω, σαν να θέλει να με κατεβάσει στην άβυσσο.
Τα αυτιά μου πόνεσαν και η μιλιά μου χάθηκε. Θυμάμαι ότι τα δάκρυα που άρχισαν να τρέχουν απελευθέρωσαν μόνο κραυγή και λυγμούς. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί Το μόνο που ένιωθα ήταν ότι δεν κατάφερα να προστατεύσω ότι είχα μέσα μου. Με έτρωγε το γιατί.
Τα πράγματα τελικά δεν πήγαν καλά όπως μου είχαν τάξει και εγώ ήθελα να φωνάξω, να θρηνήσω και να καταραστώ το σώμα μου.
Ο σύντροφος με κράτησε και με στήριξε να σηκωθώ. Και αυτή η φράση έχει τόσο κυριολεκτική όσο και μεταφορική ισχύ.
Την ίδια κιόλας ημέρα πήραμε δεύτερη γνώμη από μία καταπληκτική γιατρό. Μας εξήγησε τα πάντα. Κυρίως μας εξήγησε γιατί δεν χρειάζεται περιμένουμε αλλά να προχωρήσουμε σε απόξεση. Μας είπε έλειπε και ο λουκουμάς που ταΐζει το μωρό. Κανένα σημάδι ζωής μέσα στο σάκο. Μόλις έμαθα αυτό ήθελα αμέσως να γίνει επέμβαση.
Την επομένη κιόλας ημέρα το μεσημέρι ήμουν και πάλι μόνη στο σώμα μου. Μέσα στο νοσοκομείο ενώ ακόμα ήμουν υπό την επήρεια της αναισθησίας έγραψα και ένα γράμμα στο μωρό μου. Ένωθα πολλά αλλά κυρίως συνέχεια σκεφτόμουν πως δεν κατάφερα να το προστατέψω. Αίμα και πόνος.
Θυμάμαι μόνο κρύο. Κρύο το δωμάτιο που με πήγαν να αλλάξω, κρύο το κρεββάτι που με ξάπλωσαν για να ετοιμαστώ, κρύα τα χερούλια στις πόρτες, κρύο το χαρτί που με σκούπισαν, κρύα τα βλέμματα όλων. Και θυμάμαι την απώλεια. Πριν 24 ώρες ξυπνούσα για δύο και τώρα ξανά μόνη. Κενό.
Αυτό ένιωθα μέσα μου. Απόλυτο κενό.
Ο σύντροφος μου με κράτησε να μην πέσω περισσότερο από όσο αντέχω -ακόμα δεν ξέρω πώς αντιμετώπισε εκείνος τη διαδικασία. Στα μάτια μου φαινόταν βράχος. Σε στιγμές που δεν τον έβλεπα όμως ξέρω ότι ρήμαζε και εκείνος.
Για εβδομάδες δεν μπορούσα να το συζητήσω χωρίς να κλάψω. Δεν ήταν μόνο ο φόβος ότι δεν θα καταφέρω να γίνω μητέρα αλλά μου αρκούσε ο πόνος ότι έχασα το πρώτο μου παιδί.
Όταν ρώτησα τον γιατρό γιατί το πάθαμε η απάντηση ήταν “ίσως γιατί είσαι μεγάλη. Πάρε πολυβιταμίνες.” Μεγάλη στα 31! Φταίω εγώ.. φταίει το σώμα μου…. Θα με φτιάξουν οι βιταμίνες…. Εκμετάλλευση παντού.
Όταν περνάς κάτι τέτοιο όλοι συνηθίζουν να λένε:
- “Μη στεναχωριέσαι δεν έγινε και τίποτα”
- “Δεν ήταν μωρό”
- “Δεν μπορείς να χάσεις κάτι που δεν υπήρχε”
- “Μπορείς να χάσεις κάτι που δεν είχες?”
- “Δεν το κράτησες και ποτέ στην αγκαλιά σου”
- “Έλα αυτό σημαίνει ότι γρήγορα θα μείνεις έγκυος στο επόμενο”
- “Ούτε που θα το θυμάσαι μόλις γίνεις μανούλα”
Ενάμιση χρόνο μετά έχω να σου πω ότι έχω γίνει μανούλα και τα θυμάμαι όλα! Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου κύηση και πάντα θα την αντιμετωπίζω ως το πρώτο μου μωρό και ας μην υπήρχε.
Κοροϊδέψαμε τον καιρό με άλλα πράγματα: παντρευτήκαμε (!!!), κάναμε ταξίδια, απολαύσαμε κι άλλες στιγμές, πεισμώσαμε και ορκιστήκαμε ότι θα προσπαθήσουμε ξανά και δεν θα αφήσουμε μια ατυχία να μας σημαδέψει.
Και κάπως έτσι ο καιρός πέρασε.
Το τραύμα δεν έφυγε, έμεινε εκεί να θυμίζει. Αλλά πλέον δεν πονάει.
Από όταν βιώσαμε την περιγεννητική απώλεια εγώ δεν σταμάτησα να το συζητάω. Σιγά-σιγά κατάλαβα ότι η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών έχει περάσει τουλάχιστον μία αποβολή στη ζωή της. Η συζήτηση και η συνειδητοποίηση ότι είναι κάτι φυσιολογικό με έκανε να ηρεμήσω και να το ξεπεράσω.
Η ιστορία μου δεν είναι μια από τις δύσκολες. Ήταν δύσκολη για εμένα. Αλλά εξαιτίας της έμαθα πόσο έχουν ταλαιπωρηθεί άλλες γυναίκες για τον ίδιο ιερό σκοπό. Κατάλαβα ότι αυτό που περάσαμε ήταν κάτι τυχαίο και φυσιολογικό.
Οι ιστορίες που έχω μάθει με αυτήν την επικοινωνία είναι πολλές και βαριές για αυτό δεν θα τις μοιραστώ εδώ. Θαυμάζω όλες εκείνες που δεν παραιτούνται και επιμένουν να προσπαθούν για το ύψιστο συναίσθημα της εγκυμοσύνης και της μητρότητας.
Θέλω να σου πω ότι δεν είσαι μόνη και πέρα από τον σύντροφο σου που σε στηρίζει, είναι εκεί έξω χιλιάδες άλλες που περνάνε παρόμοια κατάσταση με εσένα.
Θέλω να σου πω ότι δυστυχώς είναι κάτι συχνό και φυσιολογικό.
Θέλω να σου πω μοιράσου την εμπειρία σου, θα βοηθήσει την επόμενη γυναίκα που θα το περάσει αλλά θα βοηθήσει και εσένα να γιατρευτείς. Να απαλύνεις το μέσα σου.
Θέλω να σου πω ότι δεν φταις εσύ. Μη ψάχνεις το γιατί σε εσένα.
Θέλω να στα πω όλα για να νιώσεις καλύτερα για τον εαυτό σου γιατί πραγματικά έχεις τη δυνατότητα να κάνεις το απόλυτο θαύμα.
Εύχομαι αυτή η δύσκολη εμπειρία που μοιράστηκα να βοηθήσει και να απαλύνει πληγές.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 31/10/2023 στο psychology.gr.
