Σε αυτές τις φωτογραφίες είμαι εγώ,εγώ και το “αμάξι” του παιδιού μου (μαθητή μου). Βλέπετε πόσο μικρό είναι; Τόσο μικρός είναι και αυτός. Και θα ήθελα να πω δυο λόγια.
Αρχικά ο μικρός μου δεν γκρινιάζει , ούτε και η μαμά του. Δεν λέει συνέχεια ποια μοίρα τον έχει χτυπήσει, ούτε απογοητεύεται για όλα τα υπόλοιπα. Αφού λοιπόν μπορεί ο μικρός μου και η μαμά του να το κάνουν μπορείτε και εσείς. Φυσικά ζούμε το συναίσθημα μας και το πρωί στο σχολείο συζητάμε τις διαφορές μας με τα υπόλοιπα παιδιά αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δηλώνουμε “παραίτηση” για οτιδήποτε άλλο.
Το άλλο θέμα που θα ήθελα να θίξω είναι το ίδιο το αμαξίδιο. Είναι μικρό αλλά παρόλαυτά δεν χωράει παντού. Όσο μικρό και να, είναι ένα βάρος το οποίο πρέπει να κουβαλάει οποίος συνοδεύει το παιδί. Φυσικά, όταν για παράδειγμα είναι στο αμάξι πρακτικά δεν είναι δυνατόν να αφήσει ο συνοδός το παιδί αλλού και το αμαξίδιο αλλού. Το αμαξίδιο δεν μπορεί να πάει παντού! Επομένως, σας παρακαλώ , ας μην γίνεστε και εσείς άλλο ένα εμπόδιο. Ας το (τον) αφήσουμε να περνάει και να πηγαίνει όπου μπορεί μέχρι να μπορέσουμε να καταφέρουμε να πηγαίνει όπου θέλει.
#specialeducation #kidengarden #wheelchair
Επιμέλεια κειμένου: Ιωάννης Οικονόμου
