Μη μου λέτε ότι τον ρατσισμό τον έχουμε μέσα μας…
Το πρωί μόλις φτάσουμε κάνουμε ό,τι ζωγραφιές θέλουμε. Τις παίρνουμε σπίτι ή τις βάζουμε στο συρτάρι μας ή τις χαρίζουμε στους φίλους μας. Έτσι έχουμε φτιάξει αυτούς τους φακέλους όπου τα παιδιά σηκώνονται μόνα τους και βάζουν τη ζωγραφιά τους στο φάκελο του φίλου τους που θέλουν να την χαρίσουν.
Ο δικός μου ο μαθητής – με κινητικά προβλήματα- πάντα παίρνει τις περισσότερες ζωγραφιές. Πάντα το φακελάκι του είναι γεμάτο.
Και να ήταν μόνο αυτό… Σχεδόν ποτέ δεν του έχω πάει εγώ τους μαρκαδόρους του στο θρανίο ή στο διάλειμμα πάντα κανονίζουν να μην είναι μόνος του, τρέχουν εναλλάξ και κάποιοι κάθονται στο γρασίδι μαζί του.
Χωρίς όμως να τον λυπούνται ή να κάνουν ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Ρωτάνε – και κάποιες φορές άκομψα αλλά δεν πειράζει- τι έχει, γιατί το έχει, αν θα βελτιωθεί. Είναι πάντα δίπλα του για να του προσφέρουν βοήθεια αν χρειαστεί, αλλά χωρίς να τον ξεχωρίζουν και να τον διαχωρίζουν, θετικά ή αρνητικά.
Ναι, είναι στη φύση του ανθρώπου να του προκαλεί απορία το διαφορετικό αλλά αυτό γεννά ερωτήματα, όχι βιαιοπραγίες και μίσος.
Ο ρατσισμός μαθαίνεται, διδάσκεται και είναι επιλογή!
Επιμέλεια κειμένου: Ιωάννης Οικονόμου
