15 Αύγουστος στο χωριό,
δεν τα ‘ξερα, δεν είχα τη τύχη να έχω χωριό.Μεγάλο κρίμα σαν παιδί.Έμοιαζε όλοι να έχουν ένα μυστικό και κανείς να μην το μοιράζεται μαζί μου.
Πίσω στο θέμα μας όμως. Πλαστικές καρέκλες,τραπέζια, πιάτα.Κάποια τραπεζοκαθίσματα καινούργια, άλλα τόσο παλιά που δεν ξέρεις πόσες γενιές πίσω των προγόνων σου έχουν περάσει γλέντια και 15 Αύγουστους πάνω σε αυτά. Άνθρωποι τρέχουν συνεχώς για να φέρουν παραγγελίες, μια τρέλα! Αν και στο χωριό δεν έχεις και πολλές επιλογές παραγγελίας. Συνήθως έχει κρέας με κρέας σούβλας και γαρνιτούρα κρέας. Α! Έχει και έτοιμα μεζεδάκια τα γνωστά “τσιπουριάτικα”. Αυτή η τρεχάλα και το πλαστικό συμβαίνει γιατί το χωριό έχει τόσο κόσμο μόνο το Πάσχα και το Πάσχα το καλοκαιριού.
Τα τραπέζια χωρίζονται κυρίως σε σόγια. Σίγουρα κρατάς το τεράστιο τραπέζι σε αυτούς που έχουν το ίδιο επίθετο. Μπορεί να είναι μακρινά κουμπαροξάδερφα, δεν έχει σημασία! Στο χωριό το κύρος πάει με τον πληθυσμό του οικογενειακού ονόματος. Αυτό όμως που δεν μπορεί να φύγει σαν εικόνα στο μυαλό μου, από το μυστικό που μου κρύβανε, είναι τα χαμόγελα και οι βαθιές αγκαλιές. Κόσμος έρχεται στη πλατεία και μια απόσταση ενός λεπτού χρειάζεται μισή ώρα για τις χαιρετούρες.Μάτια που γεμίζουν νοσταλγία όταν βλέπουν ανθρώπους που τους ενώνουν μέρες ξεγνοιασιάς, ώρες χαλάρωσης.
Αυτούς τους ανθρώπους δεν τους βλέπουν συχνά. Μια-δυο φορές το χρόνο στο χωριό αλλά το δέσιμο είναι τόσο δυνατό. Αυτά τα δεσίματα συμβαίνουν όταν μοιράζεσαι ουσιαστικές ώρες και μοναδικές εμπειρίες. Η κάθε ηλικία έχει τη δική της παρέα. Από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο. Παππούδες που έχουν μοιραστεί τσίπουρα. Νεότεροι που έχουν μοιραστεί τα πρώτα βήματα στον έρωτα. Πιτσιρίκια που δεν βλέπουν την ώρα να ξεκινήσουν τα παιχνίδια όπως πέρσι.Βλέπεις στα μάτια τους αυτή τη χαρά της αέναης και άνευ τύψεων τεμπελιάς.Που πραγματικά ενδιαφέρεται και θέλει να κάτσεις στο τραπέζι, να μοιραστείς και πάλι στιγμές, όχι προβλήματα.
Εντάξει, χωριό είναι , μπορεί να έχει το ερευνητικό βλέμμα ή το “εσύ ακόμα να παντρευτείς;” ή το απλό κουτσομπολιό. Αλλά από κάποια που δεν είχε ποτέ χωριό σου λέω δεν πειράζει, αξίζουν και αυτά για να ζήσεις “τα βλέμματα” και τις “βαθιές αγκαλιές”.
Επιμέλεια κειμένου: Ιωάννης Οικονόμου
